Mijn hersenpan

Ik merk dat we steeds verder uit elkaar groeien. Zo veel goede herinneringen en jij bent de enige persoon die zo'n beetje alles van mij weet, jij bent een deel van mij. Die speciale band met je wil ik niet kwijt.
Ik doe de laatste tijd een beetje kortaf, ook tegen jou. Ik weet niet waar ik last van heb, maar ik zit niet lekker in mn vel. Een van de redenen daarvan is mijn eetprobleem. Ik praat er wel altijd zo luchtig over, maar vanbinnen doet het elke keer pijn. Ik eet geen groente, fruit, vlees en vis. Als mensen vragen wat ik dan wel eet, reageer ik steevast met: brood en patat, terwijl ik een glimlach op mijn gezicht tover. Ik wil wel andere dingen eten, leren groente en fruit te eten, maar ik kan het niet. Misschien moet je gewoon accepteren dat sommige dingen nooit zullen veranderen.
Ik ben altijd druk, is het niet lichamelijk, dan is het wel geestelijk. Ik heb nooit een moment rust en spring altijd van de hak op de tak. Me concentreren op één ding kan ik ook niet, wat af en toe best lastig is als ik iets voor school moet doen. Misschien moet ik toch maar een naar de dokter gaan en kijken of ik er iets voor kan krijgen zodat ik eindelijk een beetje rust kan vinden.

Ik heb een glimlach op mijn gezicht, maar niemand ziet dat ik vanbinnen heel ongelukkig ben. Soms verlang ik naar iemand die me gewoon eventjes vasthoudt en zegt dat ik het goed doe, dat alles wel goed komt..